Autor: Liane Moriarty
Tytuł: "Wielkie kłamstewka"
Wydawnictwo: Prószyński Media, luty 2017
Książka, serial, muzyka - po prostu zachwyt!
Powieść rozpoczyna się ciekawie: wiemy, że ktoś nie żyje i że prawdopodobnie ktoś inny mu w tej śmierci pomógł. Nie wiemy jednak kim jest ofiara, a z zeznań składanych przez świadków zdarzenia, wynika jedno: nikt nic nie widział, a nawet jak widział, to w sumie może mu się zdawało, więc jednak nie wie, nie jest pewien... Od samego początku podejrzewamy, że zeznający kłamią, albo co najmniej w znacznym stopniu mijają się z prawdą. Szybko okazuje się też, że wiele osób miałoby dobry motyw, aby kogoś się pozbyć. Słowa padające w potocznych wypowiedziach, takie jak "zabiję go jeśli jeszcze raz to zrobi", "mam ochotę ją zabić czasami" itp. nabierają nagle całkiem innego znaczenia.
Tajemnicza śmierć miała miejsce podczas wieczorku integracyjnego dla rodziców, organizowanego przez szkołę, do której chodziły dzieci wszystkich bohaterów. Od razu na samym początku dowiadujemy się, że ktoś nie żyje, a potem Autorka cofa nas o sześć miesięcy i poznajemy historię trzech przyjaciółek: pięknej, bogatej i mądrej Celeste, żywiołowej, perfekcyjnej i awanturniczej Madeline oraz skromnej, zastraszonej i samotnej Jane. Książka rozpoczyna się komediowo: ja co chwila wybuchałam śmiechem, gdy czytałam zeznania świadków obecnych przy śmierci, ich komentarze, złośliwe uwagi o ludziach, do których codziennie promiennie się uśmiechali, własne wydumane przypuszczenia i dopowiedzenia na najrozmaitsze tematy. Życie opowiedziane plotkami w mistrzowskim stylu! Ale potem akcja się rozpędza i komedia stopniowo przestaje być komedią, żeby nie powiedzieć, że Autorka przywala w czytelnika z całej siły. Dowiadujemy się więcej o samotnym macierzyństwie Jane, poznajemy wstrząsającą historię przemocowej relacji dwójki bohaterów - to jest niemalże wzorcowy przykład, pokazujący jak takie związki wyglądają, jak nakręca się spirala przemocy, jak ofiara bierze na siebie winę, jak sprawca obiecuje poprawę itd. Oprócz tego w powieści stale przewija się wątek matek: tych pracujących i tych siedzących w domu. Każda za wszelką cenę będzie bronić swojego wyboru i udowadniać wszem i wobec jego wyższość, podczas gdy oczywiście wszystkie mają wątpliwości czy aby na pewno zdecydowały najlepiej. Tym pracującym brakuje czasu z dziećmi, te siedzące w domu, nie realizują swoich zawodowych aspiracji.
Powieść bardzo interesująco się rozwija, atmosfera zagęszcza, a wszystkie wątki sprawnie splatają i wyjaśniają na końcu. Perełka!
Nicole Kidman jako Celeste olśniewa. Sceny u terapeutki, w których wije się, aby nie dojść do sedna i nie wyjawić prawdy przed samą sobą, to kwintesencja zaprzeczenia i wyparcia. Ogólnie sesje z terapeutką opisane w książce (trochę różne od tego, jak to wygląda w filmie) mogą służyć za wytłumaczenie, na czym polega terapia. Szczególnie przydatne dla osób, które uważają, że do terapeuty się idzie poleżeć na kozetce, pogadać, a on w odpowiedzi przedstawi przepis na życie. Więcej nie zdradzam, żeby nie ujawniać fabuły. Ale jedna rozmowa bohaterki z terapeutką wbija w fotel. Przynajmniej mnie.
Film też zachwyca: trzyma w napięciu od początku do końca, a piękna muzyka i ocean dodają niepowtarzalnego klimatu.
Moja ocena: 6/6
Książka, serial, muzyka - po prostu zachwyt!
Powieść rozpoczyna się ciekawie: wiemy, że ktoś nie żyje i że prawdopodobnie ktoś inny mu w tej śmierci pomógł. Nie wiemy jednak kim jest ofiara, a z zeznań składanych przez świadków zdarzenia, wynika jedno: nikt nic nie widział, a nawet jak widział, to w sumie może mu się zdawało, więc jednak nie wie, nie jest pewien... Od samego początku podejrzewamy, że zeznający kłamią, albo co najmniej w znacznym stopniu mijają się z prawdą. Szybko okazuje się też, że wiele osób miałoby dobry motyw, aby kogoś się pozbyć. Słowa padające w potocznych wypowiedziach, takie jak "zabiję go jeśli jeszcze raz to zrobi", "mam ochotę ją zabić czasami" itp. nabierają nagle całkiem innego znaczenia.
Tajemnicza śmierć miała miejsce podczas wieczorku integracyjnego dla rodziców, organizowanego przez szkołę, do której chodziły dzieci wszystkich bohaterów. Od razu na samym początku dowiadujemy się, że ktoś nie żyje, a potem Autorka cofa nas o sześć miesięcy i poznajemy historię trzech przyjaciółek: pięknej, bogatej i mądrej Celeste, żywiołowej, perfekcyjnej i awanturniczej Madeline oraz skromnej, zastraszonej i samotnej Jane. Książka rozpoczyna się komediowo: ja co chwila wybuchałam śmiechem, gdy czytałam zeznania świadków obecnych przy śmierci, ich komentarze, złośliwe uwagi o ludziach, do których codziennie promiennie się uśmiechali, własne wydumane przypuszczenia i dopowiedzenia na najrozmaitsze tematy. Życie opowiedziane plotkami w mistrzowskim stylu! Ale potem akcja się rozpędza i komedia stopniowo przestaje być komedią, żeby nie powiedzieć, że Autorka przywala w czytelnika z całej siły. Dowiadujemy się więcej o samotnym macierzyństwie Jane, poznajemy wstrząsającą historię przemocowej relacji dwójki bohaterów - to jest niemalże wzorcowy przykład, pokazujący jak takie związki wyglądają, jak nakręca się spirala przemocy, jak ofiara bierze na siebie winę, jak sprawca obiecuje poprawę itd. Oprócz tego w powieści stale przewija się wątek matek: tych pracujących i tych siedzących w domu. Każda za wszelką cenę będzie bronić swojego wyboru i udowadniać wszem i wobec jego wyższość, podczas gdy oczywiście wszystkie mają wątpliwości czy aby na pewno zdecydowały najlepiej. Tym pracującym brakuje czasu z dziećmi, te siedzące w domu, nie realizują swoich zawodowych aspiracji.
Powieść bardzo interesująco się rozwija, atmosfera zagęszcza, a wszystkie wątki sprawnie splatają i wyjaśniają na końcu. Perełka!
Zarówno czytelnik i widz zostają z tematami do przemyśleń: czy na pewno wszystko, co tak pięknie wygląda, tym właśnie jest...
Nicole Kidman jako Celeste olśniewa. Sceny u terapeutki, w których wije się, aby nie dojść do sedna i nie wyjawić prawdy przed samą sobą, to kwintesencja zaprzeczenia i wyparcia. Ogólnie sesje z terapeutką opisane w książce (trochę różne od tego, jak to wygląda w filmie) mogą służyć za wytłumaczenie, na czym polega terapia. Szczególnie przydatne dla osób, które uważają, że do terapeuty się idzie poleżeć na kozetce, pogadać, a on w odpowiedzi przedstawi przepis na życie. Więcej nie zdradzam, żeby nie ujawniać fabuły. Ale jedna rozmowa bohaterki z terapeutką wbija w fotel. Przynajmniej mnie.
Film też zachwyca: trzyma w napięciu od początku do końca, a piękna muzyka i ocean dodają niepowtarzalnego klimatu.
Moja ocena: 6/6
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz